unreal engine, madoya rəqib olmaq və sınmış burunlar
komandam ilə oturub müzakirə edirik ki, fəlsəfi təməlləri olan bir oyun yaradaq, burasına bunu əlavə edək, bu oyunu unity’də yoxsa unreal engine’də yazaq deyərkən, “aaa ludwig wittgenstein muzeyi açılıb, ora gedim və biraz yeni fikir əldə edim, oyunumuz üçün çox faydalı olar.” - deyib muzeyə gedirəm.
uşaqkən getdiyim həzi aslanov ev muzeyi ilə bir qəsrin birləşimi olan muzeyə uzaqdan baxıb üst hissəsində “ludwig wittgenstein” yazılmasını gözləyirəm, fəqət böyük hərflərlə “gone” yazıldığını görürəm. o an “gone?, niyə yazılıb?“ - deyə düşünməli olduğum anda “go-ne adlı bir yer açıb madoya rəqib olaram, filan filialında menecer olaraq filankəsi qoyaram” - deyə fikirləşib sonra özümə “belə bir anda bunu mu düşünürsən” - deyirəm və muzeyin ətrafına diqqətlicə baxmağa baxlayıram.
ətrafda aşağıdakı şəkildəki kimi, kiçik təpəciklər var, digər nöqtələrə toxunmadan təpəciklərin birindən o birinin üzərinə zıplamaq çox xoş olar fikri ilə, etməyə başlayıram və yenə ağlıma muzeydən sonra kimlərlə görüşəcəyim gəlir, “1 saata çıxaram, kofe içərəm filan”, sonra da “sən wittgenstein muzeyindəsən, bu anın içində qal, etdiyin meditasiyaları düşün, həzz al” - deyə özümə dayaz şəxsi inkişaf gurusu məsləhətləri verirəm.
təpələrdən zıplama işini bitirən kimi, muzeyin içərisinə doğru yeriyərkən, yuxu birdən birə qorxu filminə çevrilməyə başlayır. üzərində tünd qırmızı rəngdə "robdoşambr" olan 70 yaşlarında bir adam muzeydən çıxıb yavaşca mənə doğru gəlir. biraz iləriləyib yaxınlaşanda bunun çox uzanmış və səliqəsiz saçları, üzünə heç yaraşmayan bığı və aldığı kilolar ilə yaşlı wittgenstein olduğunu görürəm. əsasən də bığı səbəbilə tam olaraq doğu perinçeke bənzəyirdi. “çoxdandır yalnızdır həralda” - deyib, wittgenstein-a acımağa başlayıram ki, adam “28 days later” filmindəki zombilər kimi sürətli və histerik bir şəkildə üstümə qaçmağa başlayır. “onsuz da kiloludur, rahat qaçaram bundan” - deyib uzaqda uşaq ikən sürdüyüm velosipedi görürəm və ona doğru qaçıram. amma wittgenstein-ın sürət olaraq mənə çatdığını görüb dayanıram və ona belə bir (şəkildəki kimi) zərbə vurub özümdən uzaqlaşdıraram sanıram və əlbəttə ki, edə bilmirəm. wittgenstein sağ yumruğu ilə tam burnumun üzərinə bir yumruq atır və huşumu itirirəm.
gözümü açdığımda isə yenə muzeyin içində deyiləm! muzeyin qapısında, ayaqlarım qapıya yönəlmiş halda uzanmışam və fikirləşdiyim tək şey var “wittgenstein burnumu sındırıbmı görəsən? sındırıbsa bununla bağlı pis olmalıyam yoxsa wittgenstein burnumu sındırıb deyə sevinməliyəm?”. tam bunları fikirləşərkən klassik qorxu filmi qapı cırıltısı ilə muzeyin qapısı açılır, wittgenstein ayaqlarımdan tutur və məni adı “gone” olan muzeyinə doğru sürüməyə başlayır. mən də yenə “içərini görəcəm deyə sevinimmi, nə olduğunu bilmirəm, nə hiss etməliyəm?” kimi emosional qərarlar verməyə çalışarkən, tam o anda yuxum sona çatır.